Tükenmişlik Sendromu: Modern Dünyanın Görünmez Yarası

Bir sabah kalkıyorsun… Her zamanki gibi kahveni alıyorsun, ama tadı yok. Gün başlıyor ama içinden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Sanki biri ruhunun fişini çekmiş gibi. İşte tam o anda “yoruldum” kelimesi bile eksik kalıyor. Çünkü bu artık yorgunluk değil; bu tükenmişlik.

Bitmeyen Koşu Bandı

Modern hayat bizi görünmez bir koşu bandına bindirdi. Başarı, performans, hedefler, planlar… Her şey bir yarış gibi. O kadar hızlı koşuyoruz ki, durmayı unuttuk. Kendimize “ben ne istiyorum” diye sormayı bile. Her gün biraz daha eksiliyoruz, ama fark etmiyoruz.
Çünkü dışarıdan her şey “iyi” görünüyor: işler yürüyor, telefonlar çalıyor, gülümseme eksik olmuyor. Ama içimizde koca bir sessizlik büyüyor. İşte o sessizliğin adı tükenmişlik sendromu.

Sürekli Güçlü Görünme Zorunluluğu

En tehlikelisi, bu duyguyu gizlememiz. “Yorgunum” demek zayıflık sanılıyor. “Biraz ara vereyim” dediğimizde tembellikle suçlanıyoruz. Halbuki güçlü olmak, bazen durmayı bilmekle başlar.
Kendine izin vermek, nefes almak, bir süre sadece “olmak”… Bunlar lüks değil, ihtiyaç. Çünkü ruhun da şarjı biter.

Kendini Dinlemeyi Unutan Nesil

Her şeyin hızla tükendiği bir çağda, en çok kendimizi tüketiyoruz. Kahvemizi bile “soğumadan bitireyim” telaşında içiyoruz. Bir ekran kapanıyor, diğeri açılıyor. Oysa belki de çözüm, bir süre hiçbir şey yapmamaktan geçiyor. Sessiz kalmaktan, yalnız kalmaktan korkmamaktan. Çünkü insan, sustuğunda kendi sesini duyar.

Yeniden Başlamak Mümkün

Tükenmişlik bir son değil, bazen yeniden başlamak için verilen bir uyarıdır. Hayat, ara sıra “yavaşla” der — ama biz genelde o sesi duymazdan geliriz. Ta ki beden ya da ruh o uyarıyı bağırarak verene kadar. Belki de çözüm; hızımızı, beklentilerimizi ve mükemmeliyet tutkumuzu gözden geçirmekte. Kendine “iyi misin?” diye sormak, sandığımızdan daha devrimci bir davranıştır.

Son Söz

Tükenmişlik sendromu; güçlülerin değil, uzun süre güçlü görünmeye çalışanların sessiz çığlığıdır. Bazen en büyük cesaret, bir günlüğüne hiçbir şey yapmamaktır. Çünkü bazen hiçbir şey yapmamak, her şeyi yeniden başlatır.