Deprem… Türkiye’nin gerçeği, ama ne yazık ki çoğu zaman unuttuğumuz bir gerçek. Sarsıntı bittiğinde, enkaz kaldırıldığında, kameralar başka bir yere döndüğünde biz de hafızamızdan silip gidiyoruz. Oysa yerin altındaki faylar unutmaz. Onlar çalışmaya devam eder, biz ise bir sonraki felaketin tarihini bekleriz farkında olmadan.
Her deprem sonrası aynı cümleler dolaşır dilimizde: “Allah bir daha göstermesin.” Ama biz göstermesin diye ne yapıyoruz? Binalarımız hâlâ yönetmeliklere uygun mu? Zemin etüdü yapılmadan yükselen apartmanların, göz göre göre risk taşıyan yapıların hesabını kim veriyor? Bir enkazın başında, gözleri umutla bakan bir annenin çığlığı, sadece o gün değil, her gün kulaklarımızda çınlamalı.
Deprem öldürmez, ihmal öldürür. Bu cümle artık klişe gibi gelebilir ama klişeler bazen en yalın gerçeği anlatır. Sarsıntının şiddeti değil, dayanıksız yapılar ve denetimsizlik can alır. Bizler de vatandaş olarak, oturduğumuz binanın sağlamlığını sorgulamayı bir hak değil, bir mecburiyet olarak görmeliyiz.
Deprem sonrası dayanışmamız, dünyanın gıpta ile baktığı bir özellik. Ama asıl kahramanlık, deprem olmadan önce atılan adımlardır. Afet bilincini çocuklarımıza öğretmek, acil durum çantalarımızı hazır tutmak, deprem anında doğru hareket etmeyi öğrenmek… Bunlar küçük görünen ama hayat kurtaran ayrıntılar.
Bir gün yine sallanacağız, bu kesin. Ama o gün geldiğinde acı değil, hazırlıklı olmanın güveni konuşulsun istiyorsak, bugünden başlayacağız. Çünkü depremi engelleyemeyiz ama yıkımı, can kaybını ve gözyaşını azaltabiliriz. Yeter ki depremi, sallandığımız gün değil, her gün hatırlayalım.
YORUMLAR