Bir sahne düşün… Üzerinde ne yapacağını önceden hesaplamamış, içinden nasıl geliyorsa öyle yaşayan, bağıran, gülen, ağlayan bir kadın… Saçları dağınık, gözlerinde fırtına, sesinde isyan… İşte Özlem Tekin buydu. Onun gibi biri çıkmadı bir daha. Ve belki de çıkmayacak.
Bugün radyolarda dönen şarkılara bakıyorum. Pırıl pırıl prodüksiyonlar, dijital efektler, algoritmaların sevdiği melodiler… Her şey “daha çok tıklansın” diye. Ama kalbime dokunan ne var? Yok.
Çünkü o “gerçeklik” kayboldu.
Özlem Tekin sahiciydi. Aşkı da bağıra bağıra yaşardı, isyanı da. “Duvaksız Gelin” diye haykırırken toplumun dayattığı rolleri yırtıp atıyordu. “Bana Bi’şey Olmaz” derken sadece bir şarkı söylemiyor, bir duruş sergiliyordu. Bugünse her şey çok steril. Tehlikesiz. Düz.
Peki neden artık onun gibi sanatçılar çıkmıyor?
Çünkü artık herkes “beğenilme” peşinde, “doğal olma” değil.
Çünkü müzik şirketleri risk almak istemiyor, sisteme uyum sağlayanı seçiyor.
Çünkü izleyici bile farklıla korkuyla bakıyor artık. “Ne diyor bu kadın?” demeye cesaret eden az.
Ama biz eksikliğini hissediyoruz. Sahici kadınlara, mikrofonu tuttuğu anda elektriğiyle bizi sarsanlara, şarkılarında yalnızlığımızı bulanlara hasretiz.
Bir bağırsa, içimizdeki bastırılmış çığlık yankı bulacak sanki.
Belki de Özlem Tekin’in tekrar müzik yapmasına değil, onun gibi cesur kadınların sesinin duyulmasına ihtiyacımız var.
Sahte gülüşlerin değil, içten haykırışların zamanı.
Belki bir gün… Yine çıkar biri. Belki biz o sesi alkışlayacak cesarette oluruz bu kez.
Ama şimdi… Özlem Tekin gibi bir kadın yok. Ve bu bile başlı başına bir kayıp.
YORUMLAR