İnsanın en büyük savaşı kendi zihniyle… En ağır yük, bazen yalnızca bir anı oluyor. Kötü bir söz, acı bir kayıp, yıkıcı bir travma… Geçmişte yaşanıyor ama bugünü esir alıyor. Şimdi düşünün: Ya o anıları silmek mümkün olsaydı?
Geçtiğimiz günlerde bilim dünyasında yankı uyandıran bir gelişme yaşandı. Araştırmacılar, beynin travmatik anıları depoladığı alanlara müdahale ederek, kötü anıların etkisinin silinebileceğini iddia etti. Hatta bazı deneklerde bu deneysel yöntemlerin başarıyla sonuçlandığı bile konuşuluyor.
Kulağa bilim kurgu gibi geliyor değil mi? Hani şu “Eternal Sunshine of the Spotless Mind” filmindeki gibi… Aşk acısını, korkuları, utançları silip baştan başlamak. Peki ya biz, gerçekten buna hazır mıyız?
Anılarımız bizi biz yapan şeyler. İyiler kadar kötüler de kişiliğimizin temel taşlarını oluşturuyor. Bazı acılar vardır ki, bizi büyütür. Bazı kayıplar, neye sahip olduğumuzu öğretir. Peki onları silmek, bizi eksiltmez mi?
Elbette, travmalarla yaşamak kolay değil. Özellikle savaşlar, kazalar, taciz gibi ağır olayları yaşamış bireyler için bu tür gelişmeler umut olabilir. Ancak bu teknoloji yaygınlaşırsa, toplumda “unutmaya alışmış” bir nesil yetişebilir mi? Sorumluluk almak yerine silmeyi seçen bireylerle mi karşılaşırız?
Ayrıca işin etik boyutu da hayli tartışmalı. Birinin sizin belleğinize müdahale etmesi, nerede durur? Ne kadar güvenlidir? Bir gün “kötü” anılar silinirken, ertesi gün “istenmeyen” fikirler de silinebilir mi?
Unutmak cazip, evet… Ama hatırlamanın da bir gücü var. Bizi ileriye taşıyan çoğu zaman unuttuklarımız değil, unutmamaya karar verdiklerimiz oluyor.
Günün sonunda belki de mesele kötü anıları silmek değil, onları yeniden anlamlandırmak. Unutmak yerine yüzleşmek, bastırmak yerine dönüştürmek. Çünkü bazen en karanlık anı bile, doğru bir ışıkla bakıldığında içimizde yeni bir yol açabilir.
YORUMLAR