Sabahın erken saatleri…
Penceremi açtığımda karşıda mavi bir sonsuzluk uzanıyor. Rüzgâr, denizin tuzunu burnuma taşıyor. İçimde bir hafiflik… Sanki geceyle birlikte zihnimin bütün yükü de çekilmiş, gitmiş.
Sonra bir araştırmaya denk geliyorum:
Denize yakın bölgelerde yaşayan insanların depresyon, kaygı bozukluğu ve diğer psikolojik rahatsızlıklara yakalanma oranı %42 daha azmış.
Bu istatistik bana şaşırtıcı gelmiyor. Çünkü ruhumun iyileştiğini her defasında bu maviyle yeniden hatırlıyorum.
Modern hayat, beton binalar, kornalar, hızla tüketilen zamanlar…
İnsan, doğadan ne kadar uzaklaşırsa, kendinden de o kadar kopuyor. Oysa deniz, en temel benliğimizi bize hatırlatıyor. Kalbimizin ritmiyle senkronize dalgalar, içimizdeki kaosu susturan o huzurlu ses…
Bir düşünsenize:
Deniz kenarında yürüyen birinin yüzünde gerginlik olur mu?
O sonsuz maviye bakan gözlerde öfke barınabilir mi?
Kendini kayalıklara vuran dalgalar gibi rahatlatıcı başka bir ses var mı?
Denize yakın yaşamak, yalnızca bir coğrafi konum değil.
Aynı zamanda bir ruh hali.
Bir terapi.
Bir inziva.
Bir kendini bulma hali.
Çünkü insan, doğanın çocuğudur. Ve her çocuk gibi, bazen annesinin sesine ihtiyaç duyar.
O ses de çoğu zaman, bir dalga sesidir.
Deniz, konuşmaz… Ama dinler.
Dert anlatmazsın ona; ama o seni anlar.
Gözlerin dolduğunda, rüzgârını gönderir, saçlarını okşar.
Kendine gelmen için seni serin sularına çağırır.
Eğer içini tarif edemediğin bir ağırlık sarıyorsa…
Hayattan uzaklaştığını hissediyorsan…
Kaygıların, korkuların sana yönünü şaşırttıysa…
Bir deniz kıyısına git sevgili okurum.
Ayakkabılarını çıkar. Ayağını serin sulara sok.
Gözünü ufka dik. Derin bir nefes al.
Ve hatırla: Hayat hâlâ güzel. Ve ruhun hâlâ iyileşebilir.
Son söz niyetine…
Kimi zaman terapi, dört duvar arasında değil…
Bir deniz kenarında saklıdır.
YORUMLAR