Evet, yanlış duymadınız. O sevimli, fındık delisi, kuyrukları kabarık minik dostlarımız… Artık sadece ceviz peşinde koşmuyor; kuşlara, küçük memelilere ve hatta bazen kendi türünden zayıf bireylere yöneliyorlar. Bu, sadece biyolojik bir değişim değil; doğanın sessiz çığlığı gibi bir uyarı.
Yıllardır çocuk kitaplarında sincap, masumiyetin sembolüydü. Elinde fındığıyla bir ağacın dalında oturur, sonbaharın kahramanı olurdu. Ama şimdi tablo değişti. İklim değişikliği, besin zincirindeki bozulma ve yaşam alanlarının daralması, onları hayatta kalabilmek için yeni yollar aramaya itti. Kısacası, doğa kendi evlatlarını bile dönüştürüyor.
Belki de bu olay, sadece sincapların değil, hepimizin hikâyesi.
İnsanoğlu olarak biz de benzer bir noktadayız. Açgözlülüğümüzle, doğanın dengesini bozduk. Gıda bulamayan bir sincap, içgüdüsel olarak avcıya dönüşüyorsa; bizler de modern hayatın açlığıyla birbirimizi “manevi” olarak avlamıyor muyuz?
Bir sincap bile masumiyetini yitiriyorsa, demek ki dünya artık eski dünya değil.
Doğa, bize sürekli ayna tutuyor. Ormanda minik bir canlının avcıya dönüşmesi, aslında bizim medeniyetimizin sessiz bir özeti gibi.
Kim bilir… Belki de o sincap, bir ağacın dalında içten içe şunu söylüyordur:
“Hayatta kalmak, artık sadece fındık bulmakla olmuyor.”
Ve biz insanlar, bu sözün altında kendi payımıza düşen dersi çoktan unuttuk.
YORUMLAR