Haziran 1965’te, 13 ile 19 yaşları arasında değişen altı Tongan genç, sıkıcı yatılı okul hayatından kaçıp, kısa bir macera yaşamak amacıyla bir tekneyi çaldılar. Planları basitti; birkaç günlüğüne denize açılıp, sonra güvenli bir şekilde geri dönmek istiyorlardı. Ancak, bu kaçış beklenmedik bir felakete dönüşecekti. Yolculuklarının ilk gecesinde aniden bastıran sert bir fırtına, teknenin yelken ve dümen eksikliği nedeniyle kontrolünü tamamen kaybetmesine yol açtı. Gençler, günlerce süren bu fırtınalı deniz macerasında, su basan teknenin içindeki suyu boşaltmaya çalışarak hayatta kalma mücadelesine başladılar.

Tam sekiz gün boyunca, açlık ve susuzluk içinde okyanusun ortasında sürüklenen gençler, sonunda ufukta küçük bir kara parçası fark ettiler: ʻAta Adası. Ancak, fırtına sonrası teknenin artık kullanılamaz hale gelmesi nedeniyle gençler, tahta parçalarına tutunarak 36 saat boyunca yüzerek kıyıya ulaşmaya çalıştılar. İlk adaya ulaşan genç, ağır açlık ve susuzluktan ayakta bile duramazken, arkadaşlarına kıyıya varıldığını haber vererek umut ışığı oldu. İşte bu andan itibaren, yaklaşık 15 ay sürecek zorlu bir hayatta kalma mücadelesi başlamış oldu.

Adada yiyecek ve su kaynakları son derece kısıtlıydı. İlk başta, gençler hayatta kalmak için yalnızca deniz kuşlarını avlayarak beslenmeye çalıştılar. Zaman geçtikçe, daha fazla yiyecek bulabilmek amacıyla adayı keşfetmeye karar verdiler. Üç aylık çetin bir mücadelenin ardından, adanın yüksek kesimlerinde 19. yüzyıldan kalma terk edilmiş bir köy buldular. Bu köy, gençlerin açlıktan ölme riskini azaltacak temel kaynakların elde edilmesine vesile oldu. Köyde yabani tavuklar, taro bitkileri ve muz ağaçlarının varlığı, onların beslenme düzeni için kritik öneme sahipti.

Gençler, adada hayatta kalabilmek için iş bölümüne gittiler. Her biri, bahçecilik, yemek pişirme ve nöbet tutma gibi görevleri üstlendi. En büyük başarılarından biri de, iki tahta parçasını birbirine sürterek kıvılcım çıkarmayı başarmalarıydı. Bu kıvılcım sayesinde yakılan ateş, tam 15 ay boyunca kesintisiz yanarak onlara ısı ve yemek pişirme imkanı sağladı. Geceleri moral bulabilmek adına şarkılar söyleyen gençler, ağaç dallarından yaptıkları basit bir gitarla kendi besteledikleri beş farklı şarkıyı çalarak dayanışma ve umutlarını pekiştirdiler.

Bir süre sonra, gençler adadan kaçmak amacıyla kendi yaptıkları sallarla denize açılmayı denediler. Ancak, yanlış yöne gittiklerini fark eden ekip, salın parçalanması sonucu geri dönmek zorunda kaldı. Günlerce süren bu zorlu mücadelenin ardından, 15 ay boyunca ıssız adada hayatta kalmaya devam eden gençlerin varlıkları unutulmuş, hatta ölü oldukları sanılarak cenaze törenleri düzenlenmişti. Fakat, 11 Eylül 1966’da Avustralyalı balıkçı Peter Warner, adada yanmış otlar ve duman izleri fark etti. Warner, teknesiyle adaya yaklaşınca, karşısında çıplak, saçları uzamış ve vahşi bir görünüm kazanmış altı genci gördü. İlk başta gençlerin mahkum ya da suçlu olduklarına inansa da, aralarından biri akıcı İngilizce konuşarak kendisini tanıttı ve onların yaklaşık bir buçuk yıldır adada mahsur kaldığını anlattı.

İnanılmaz kurtuluş hikayeleri karşısında şaşkına dönen Warner, hemen Tongan yetkililere telsizle haber vererek durumu bildirdi. Gelen yanıt, gençlerin öldüğü sanılırken cenazelerinin bile düzenlendiğini belirtiyordu. Warner, gençleri kurtararak onları Tonga’ya geri götürdü. Kasabada büyük bir kutlama düzenlendi; ancak gençlerin çaldıkları tekne nedeniyle hırsızlık suçlamalarıyla karşı karşıya kalmaları bekleniyordu. Warner, bu durumu televizyona sattığı hikayesiyle çözdü; elde ettiği parayla tekne sahibine ödeme yaparak suçlamaların düşmesini sağladı. Sonrasında, Warner gençleri kendi balıkçı teknesinde çalışmaya davet etti ve aileleri de Warner’a büyük teşekkürlerini sundu.

HABER MERKEZİ