Bir dizi izliyorum ya da film. Güya Türk filmi güya Müslüman dizisi.
Annesi ölmüş bir çocuk, eşi ölmüş bir kişi her ne olursa olsun. Mezarın başına oturmuş, günlük havadisleri anlatan bir haberci edasıyla anlatıyor. Siyah gözlükler, siyah kıyafetler giyiliyor.
Ne zamandan beri mezardakiler bizleri duyuyor ya da anlattıklarımızı onların duyduğunu zannetmekteyiz.
Tek televizyon kanalının olduğu yıllardan bu yana televizyon seyrederim. Mezar başında konuşulmasını hep yabancı filmlerde görürdüm. Şimdilerde bu senaryolar bizim film ve dizilere de yansıtıldı.
Bizim senaristlerde mi özenti var ya da bizim insanlarımızda yabancılar gibi mi düşünmeye başladı.
Hadi bugünden sonra film ve dizilerimize dikkat edin, mezarlığa giden kaç kişi elini açıp dua ediyor. Kaç kişi mezardakine duygularını ve bugünün havadislerini anlatıyor.
Ben hiçbir kitapta okumadım mezardakilere günlük havadislerin anlatılması gerektiğini. Benim okuduğum ve bu yaşa kadar öğrendiğim; mezarlığa girerken selam verilir ve verdiğin selam kendin tarafından alınır. Ardından Kuranı Kerim veya surelerden okunur.
Dualar önce peygamberimiz, sonra gelmiş geçmiş peygamberlere, din kardeşlerimize, bu kabirde yatan herkese, ardından kendi akrabana okunur.
Mezarlıkta sohbet edilmez, günün anlam ve önemi anlatılmaz. Dualar edilir, toprak altına gireceğimiz hayal edilir.
Ağaç dikilir, çiçekler dikilir, mezarlıklar yemyeşil yapılır.
Ve mezardan çıkarken sırtın dönülmez, geri, geri çıkılır.
Tüm dizi, film senarist ve yönetmenlerine, ayrıca bu izlediklerini normal zanneden halkımıza ithafen yazılmıştır.
Çetin KORKMAZ