Öğretmenler günü!
Anneler günü!
Babalar günü!
Hemşireler günü!
Engelliler günü!
İşçiler günü!
Say sayabildiğin kadar.
Oldu olacak bacanaklar, teyzeler, halalar, ağabeyler, bakkallar, tenekeciler günü de olsun.
Neredeyse herkes için gün yapılmış dünyada, lakin İNSANLAR GÜNÜ yok, insanlığın günü yok.
Öğretmeni, anneyi, sevgiliyi yılda bir gün anıyoruz.
Selam vermek parayla.
Borç vermek krediyle.
Hediye desen karşılıklı.
Hastaya yardım yok.
Yaşlıya huzurevi baksın.
Muhtaçlarla Belediyeler ilgilensin.
Büyüğe saygıya ne hacet.
Öğretmenler günü olsa ne yazar, saygı ve sevgi göstermedikten sonra.
Büyüklerin bayramda elini öpmeye ne gerek var. İndirimli tatil olduktan sonra.
Düğünlerde takılar bile isimlerle takılır olmuş, evlenenlere yardıma ne gerek.
Halasının halini sormuyor millet. Dedesi hastaneye yatmış gitmeye ne gerek. Mahallesinde bir yaşlı varmış kapısına varmaya korkuyorlar. Sokakta gördüğü tanıdığına selam bile vermiyorlar. Nerede eski dostluklar deyip, deyip hep etrafa suçu atıyorlar.
Muhabbet kuşları moda oldu ya onlarla konuşmak daha bir güzel sanırım.
Her şeye bir gün koyduk ama İNSANLIĞI unuttuk.
Keşke tüm dünyada özel gün olarak bir gün olsa ama hakkınca olsa; İnsanlar Günü yapılsa.