Doğa, sadece büyüleyici manzaralar sunmakla kalmaz; bazen bir canlının gözlerinde mevsimlerin değiştiğine şahit olursunuz. Tıpkı ren geyiğinde olduğu gibi… Kuzey’in soğuk topraklarında yaşayan bu zarif hayvan, gözleriyle adeta bize “hayatta kalmanın estetiğini” fısıldar.
Bilimsel olarak bakıldığında, ren geyiklerinin göz renginin değişimi, görme yeteneklerini mevsim şartlarına göre uyarlamalarının bir sonucudur. Yazın altın sarısı tonlarında parlayan gözleri, uzun gün ışığında etraflarını rahatça görebilmeleri için gelişmişken; kış geldiğinde gözlerinde derin bir lacivertlik belirir. Bu koyu mavi ton, karanlık Kuzey kışlarında loş ışığı daha iyi yakalayabilmek içindir. Bir bakıma doğa, onların retinasını yeniden boyar.
Ama ben, bu renk değişimini sadece biyolojiyle açıklamayı yetersiz buluyorum. Çünkü bu gözler birer şiir gibi. İçinde hem direnişin, hem zarafetin izi var. Yazın gözlerinde güneşi taşıyan bir canlıyı düşünün… Sonra kış geldiğinde bakışlarında göğü, geceleri, hatta belki biraz yalnızlığı da görebiliyorsunuz.
İnsanoğlu olarak bizler de mevsimlerle dönüşürüz aslında. Kimi zaman içimizde yaz gibi bir neşe parlar; kimi zaman ise kış gibi suskunlaşırız. Ruh halimiz, bakışımız, hatta kelimelerimiz bile zamanın etkisiyle renk değiştirir. Tıpkı ren geyiği gibi… Belki bizim de gözlerimiz değişmiyor ama kalbimizin rengi durmadan dalgalanıyor.
Ren geyiği, sadece soğuğa karşı geliştirdiği kalın kürküyle değil, gözlerinin renkleriyle de uyumun sembolü haline gelmiş. Düşünsenize… Hayatta kalmak için göz rengini bile değiştiren bir canlı! Ne kadar asil, ne kadar zarif bir direniş bu…
Belki bu yüzden doğaya biraz daha dikkatle bakmalıyız. Çünkü orada, gözleriyle mevsimleri anlatan bir ren geyiği varsa; bize sabrı, uyumu ve yaşamı yeniden öğretmek istiyordur. Onu izlerken, kendi içimizdeki renk geçişlerini de fark ederiz belki. Kim bilir… Belki biz de, fark etmeden, mevsim mevsim dönüşüyoruzdur.