Balıkesir’de yaşıyorsanız, sabahları otobüs beklemenin ne kadar sabır isteyen bir sınav olduğunu iyi bilirsiniz. Hele bir de işe gidecekseniz, hafta içi ya da hafta sonu fark etmiyor; aynı çile, aynı belirsizlik. Dakikalar değil, bazen yarım saat, bazen tam bir saat… Durakta bekleyen insanların yüzünde hep aynı ifade: “Gelmeyecek biliyorum ama yine de bekliyorum.”
Bu şehirde sabahları gün doğmuyor, çünkü otobüs gelmiyor.
Bir şehri yaşanabilir kılan şey sadece parkları, kafeleri, havası değildir. O şehri ayakta tutan asıl damarlar toplu ulaşımıdır. İnsanların okula, işe, hastaneye zamanında varabilmesidir. Balıkesir’de ise bu damarlar tıkanmış gibi. Otobüs sayısı yetersiz, sefer saatleri ise çoğu zaman hayal kırıklığı.
Hafta sonları mı? Sanki şehir kendini tatile alıyor. Ama insanlar tatilde değil, hayat devam ediyor. Kimisi vardiyaya yetişmeye çalışıyor, kimisi sınava, kimisi randevusuna… Ama Balıkesir’de otobüsler hafta sonu yolda değil, depoda bekliyor.
Sabahın köründe durakta bekleyenler için her geçen otobüs “bu da dolu” paniği yaratıyor. Gelen az, gelen dolu, gelmeyen çok. Bu şehirde işe zamanında gitmek artık bir şans meselesi.
Yetkililere defalarca iletilen bu sorun artık sessiz kalınamayacak kadar büyük. Sabah saatlerinde ve hafta sonlarında otobüs seferleri artırılmalı, hatta bazı hatlar yeniden düzenlenmeli. Çünkü bir şehrin ulaşımı aksarsa, yaşamı da aksar.
Unutmayalım: Toplu taşıma sadece bir ulaşım aracı değil, aynı zamanda bir eşitlik meselesidir. Herkesin zamanında işe gitmeye, okula varmaya, hayatı yakalamaya hakkı var. Bu hak, dakikası dakikasına gelen bir otobüsle başlar.
Durakta bekleyen herkesin sesi olmak için bu satırları yazdım. Umarım bu çağrı bir kulakta kalmaz, harekete geçirecek bir vicdanda yankı bulur.